شنبه روز بدی بود، روز بی حوصله گی،
وقت خوبی که می شد غزلی تازه بگی؛
ظهر یک شنبه ی من، جدول نیمه تموم،
همه خونه هاش سیاه، روی خونه جغد شوم؛
صفحه ی کهنه ی یادداشتای من
گف دوشنبه روز میلاد من ئه،
اما شعر تو می گه که چشم من
تو نخ ابره که بارون بزنه،
آخ اگه بارون بزنه،
آخ اگه بارون بزنه!
غروب سه شنبه خاکستری بود،
همه انگار نوک کوه رفته بوده ن
به خودم هی زدم از این جا برو!
اما موش خورده شناسنامه ی من!
عصر چارشنبه ی من!
عصر خوش بختی ما!
فصل گندیدن من!
فصل جون سختی ما!
روز پنج شنبه اومد
مث سقائک پیر،
رو نوک اش یه چیکه آب
گف به من بگیر، بگیر!
جمعه حرف تازه ئی برام نداشت،
هر چی بود، پیش تر از این ها گفته بود

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: